Γράφει ο δημοσιογράφος Βασίλης Πανόπουλος
Φαντάζομαι πως λίγο-πολύ όλοι έχουμε ακούσει για τη σάτιρα και τον ρόλο που παίζει στην κοινωνία μας. Από την εποχή του Αριστοφάνη, που σατίριζε πολιτικούς, θεούς και «δαίμονες», μέχρι τον Μεσαίωνα, όπου η αλήθεια δεν τολμούσε καν να ειπωθεί ευθέως, η σάτιρα υπήρξε πάντα ένα ισχυρό όπλο – ίσως το μοναδικό – για να ασκήσει κανείς κριτική.
Κι αν τότε λειτουργούσε ως ένα καταφύγιο της αλήθειας, σήμερα παραμένει εξίσου επίκαιρη και ζωντανή. Βρίσκει θέση σε ραδιόφωνο, τηλεοπτικές εκπομπές, στα social media, ακόμα και στον έντυπο Τύπο – που ίσως είναι και η πιο απαιτητική μορφή της.
Τα «όπλα» της σάτιρας είναι συγκεκριμένα: η ειρωνεία, η παρωδία, η υπερβολή, η ανατροπή. Εργαλεία που, ενώ μοιάζουν αστεία, φέρουν δύναμη. Κι εδώ γεννάται ένα ενδιαφέρον ερώτημα: Μπορεί η σάτιρα να πάρει τη θέση της δημοσιογραφίας;
Ακόμα κι εγώ διστάζω να δώσω ξεκάθαρη απάντηση. Όμως, αν το δούμε πιο βαθιά, αν αναλογιστούμε τη δύναμη της σάτιρας στην αποκάλυψη της αλήθειας, τότε ίσως η απόσταση ανάμεσα σε δημοσιογραφία και σάτιρα να μην είναι και τόσο μεγάλη.
Η σάτιρα μπαίνει σαν αστείο, αλλά αφήνει σκέψη. Εκφράζει όσα πολλοί σκέφτονται, αλλά δεν τολμούν να πουν. Γελοιοποιεί τους ισχυρούς, και ο κόσμος έχει ανάγκη να δει αυτούς που είναι «ψηλά» να αποδομούνται – όχι από κακία, αλλά για να ισορροπεί το παιχνίδι της εξουσίας και της κοινωνικής συνείδησης.
Στο τέλος της ημέρας, η δημοσιογραφία και η σάτιρα ίσως να μην είναι ανταγωνιστές. Ίσως είναι απλώς δύο διαφορετικοί δρόμοι προς την ίδια κατεύθυνση: την αναζήτηση της αλήθειας.
- Κάνε like στη σελίδα neaait.gr στο Facebook για να είσαι ενημερωμένος για ΟΛΑ!