Όταν οι «ακρίδες»… κάνουν πολιτική!

Γράφει ο δημοσιογράφος Βασίλης Πανόπουλος

Το πρόβλημα σε αυτόν εδώ τον τόπο, στον νομό Αιτωλοακαρνανίας, δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε καινούργιο. Πρόκειται για μια κοινωνία που εδώ και χρόνια παρακμάζει, αποκομμένη σχεδόν από κάθε βασικό πυλώνα ανάπτυξης και συνοχής.

Αποκομμένη από πανεπιστημιακές δομές, από σύγχρονες οδικές υποδομές, από επαρκή νοσοκομειακή περίθαλψη, από αθλητικές εγκαταστάσεις. Αποκομμένη από μεγάλες επιχειρήσεις που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και να συγκρατήσουν τον πληθυσμό. Αποκομμένη ακόμη και από τα ίδια της τα χωριά, αλλά και από τον ίδιο τον αστικό της ιστό.

Τα προβλήματα είναι πολλά και γνωστά. Όμως το θέμα σήμερα δεν είναι η καταγραφή τους. Το θέμα είναι οι μηχανισμοί που συντηρούν αυτή την κατάσταση.

Στην τοπική πολιτική σκηνή εμφανίζεται συχνά ένα φαινόμενο γνώριμο: οι λεγόμενες «ακρίδες» της πολιτικής. Πρόσωπα που δεν εκλέγονται, δεν λογοδοτούν και δεν παράγουν ουσιαστικό έργο, αλλά κινούνται διαρκώς γύρω από πολιτικούς, πολιτικά γραφεία και δημοτικές αρχές. Παρουσιάζονται ως «παράγοντες», ως μεσάζοντες ή γνώστες των πραγμάτων, διεκδικώντας ρόλο και επιρροή.

Το ερώτημα, όμως, δεν είναι αν υπάρχουν. Το ερώτημα είναι γιατί γίνονται ανεκτοί.

Μήπως τελικά αυτό το σύστημα τούς χρειάζεται;

Μήπως βολεύει όσους ασκούν εξουσία να περιβάλλονται από ανθρώπους χωρίς κρίση, χωρίς όραμα, χωρίς ανεξαρτησία σκέψης;

Μήπως είναι πιο εύκολο να κυβερνάς όταν γύρω σου υπάρχουν πρόθυμοι χειροκροτητές αντί για ενεργούς πολίτες;

Γιατί μια κοινωνία δεν παρακμάζει μόνο από την έλλειψη υποδομών. Παρακμάζει κυρίως όταν αποδέχεται τη μετριότητα, όταν σιωπά απέναντι στην αναξιοκρατία και όταν συνηθίζει να βλέπει τους ίδιους ανθρώπους να παίζουν τους ίδιους ρόλους, χωρίς ποτέ να αλλάζει το αποτέλεσμα.

Ίσως εδώ να αξίζει να θυμηθούμε τον Πλάτωνα, ο οποίος έγραφε πως «η μεγαλύτερη τιμωρία για όσους δεν ασχολούνται με τα κοινά είναι ότι θα κυβερνηθούν από κατώτερούς τους». Μια φράση διαχρονική, που μοιάζει να φωτίζει με ακρίβεια τη σημερινή πραγματικότητα.

Κι όμως, η ελπίδα δεν έχει χαθεί. Γιατί όσο υπάρχουν πολίτες που βλέπουν, που σκέφτονται και που δεν συμβιβάζονται, υπάρχει πάντα η δυνατότητα της αλλαγής. Η δημοκρατία δεν σώζεται από τους πρόθυμους χειροκροτητές, αλλά από εκείνους που επιμένουν να συμμετέχουν, να κρίνουν και να διεκδικούν.

Όπως θα έλεγε και ο ίδιος ο Πλάτωνας, η πόλη ευημερεί μόνο όταν την καθοδηγούν άνθρωποι με γνώση και αρετή. Και αυτό δεν είναι ουτοπία· είναι μια επιλογή που ξεκινά από την ίδια την κοινωνία.

# ΝΕΑ

• Κάνε like στη σελίδα  neaait.gr στο Facebook για να είσαι ενημερωμένος για ΟΛΑ!